آیه ۱ سوره مجادله
قَدْ سَمِعَ اللَّهُ قَوْلَ الَّتِي تُجَادِلُكَ فِي زَوْجِهَا وَتَشْتَكِي إِلَي اللَّهِ وَاللَّهُ يَسْمَعُ تَحَاوُرَكُمَا إِنَّ اللَّهَ سَمِيعٌ بَصِيرٌ (1)همانا خداوند سخن آن زنى كه درباره همسرش با تو مجادله كرده و به سوى خدا شكوه و گلايه مى كرد، شنيد و خداوند گفتگوى شما دو نفر را مى شنود، همانا خداوند شنواى بيناست.
در زمان جاهليّت، نوعى طلاق
بود كه بر اساس آن، مرد ديگر حق بازگشت به همسرش را نداشت و زن نيز حق انتخاب شوهر ديگرى نداشت، به اين نوع طلاق، ظهار مى گفتند.
در زمان پيامبر اسلام، مردى همسرش را اين گونه طلاق داد و خطاب به او گفت: «انتِ علىّ كظهر امّى» تو نسبت به من، مثل مادرم هستى.
آن زن نزد پيامبر اسلام صلى الله عليه وآله آمد و ماجرا را بيان كرد، حضرت فرمود: قانونى از طرف خداوند براى اين مورد نيامده است، زن هراسان شد و گفت: «أشكو الى اللّه فاقتى و حاجتى و شدة حالى» به خدا شكوه مى كنم از بدبختى خود، جوانى و سلامتى ام رفت، كودكانى دارم كه اگر به شوهرم بسپارم ضايع مى شوند و اگر نزد خودم باشند گرسنه مى مانند.
طولى نكشيد كه آيات اين سوره نازل شد و دستور رسيد هركس چنين كند، بايد كفّاره
بپردازد و طلاقى هم صورت نگرفته است. از آنجا كه شوهر، قدرت خريد برده
و آزاد كردن آن را نداشت و نيز اطعام شصت مسكين در توان او نبود و دو ماه روزه گرفتن نيز براى او ضرر داشت، پيامبر اسلام صلى الله عليه وآله مقدار مناسبى به او كمك كرد و آن مرد به واسطه كمك حضرت، شصت فقير را غذا 
داد و با اين كفاره به زندگى خود برگشت.خداوند در اين يك آيه، سه بار از سميع بودن خود سخن گفته است تا مردم با او گفتگو كنند. «سمع، يسمع، سميع»